`Am I so smart or are you so stupid?' - Louis van GaalI started out wanting to write a book about Marco van Basten. Through these meetings as well as through his own encounters with Van Gaal, Borst is finally able to unlock the personality of this exceptional, talented, infuriating and even, occasionally, loveable man.
De bekende voetbaljournalist beschrijft de liefde van een supporter voor zijn voetbalclub, in het bijzonder zijn haat/liefderelatie met de voetbalclub Sparta.
In deze nieuwe, geactualiseerde versie van O Louis analyseert Hugo Borst zijn jarenlange obsessie met Louis van Gaal. Hij analyseert de middagen dat hij hem voor het eerst op het Kasteel van Sparta zag lopen, toen nog in korte broek, tot aan diens onverwachte zegetocht als bondscoach op het WK 2014 in Brazilië. Een variatie aan Louis van Gaal-duiders helpt hem een beeld te schetsen van de man die hem nu al decennia lang bezighoudt.
Openhartige, amusante en soms hilarische verhalen, grotendeels eerder verschenen in Esquire, Algemeen Dagblad, Penthouse en Dif.
Al bijna drie jaar lang schrijft Hugo Borst wekelijks een kroniek over zijn moeder in het AD. Ze lijdt aan Alzheimer en woont op een gesloten afdeling in een verpleeghuis. De immens populaire kroniek resulteerde in 2015 in het boek Ma, dat een uitzonderlijk groot succes werd. De openhartige, liefdevolle wijze waarop Hugo over zijn moeder schrijft, roept veel herkenning en emoties op bij zijn lezers. Nog steeds bezoekt Hugo zijn moeder trouw en hij heeft besloten over haar te blijven schrijven. Maar ma wordt zwakker, slaapt een groot deel van de dag en is steeds slechter te verstaan. Ook de zorg in het verpleeghuis laat te wensen over, een probleem dat in meer instellingen speelt, zo blijkt wanneer Hugo andere verpleeghuizen bezoekt. Verpleegzorg is een onderwerp dat hem steeds meer aan het hart gaat, hem zelfs naar politiek Den Haag brengt - tot het Torentje aan toe - en hem noopt tot het schrijven van een manifest over hoe het beter moet. In Ach, moedertje beschrijft Hugo Borst de schrijnende situatie waarin zijn moeder zich bevindt. Hij verhaalt over haar geestelijke en lichamelijke achteruitgang, over zijn eigen angsten en onzekerheden, en over de misstanden in de gezondheidszorg, waar geld, bureaucratie en management belangrijker lijken dan medemenselijkheid.
Hartverscheurend boek van Hugo Borst over zijn dementerende moeder, liefdevol en met veel gevoel geschreven. Hugo Borst vindt ‘mantelzorger’ een raar woord, maar hij is het wel. Al drie jaar verzorgt hij zijn zesentachtigjarige moeder, die aan dementie lijdt. Op ontroerende en vaak geestige wijze schrijft hij over de ingrijpende gevolgen van haar aftakelende geest. Ook beschrijft hij hoe de onvermijdelijke verhuizing naar een verpleeghuis verloopt. Intussen haalt hij herinneringen op aan zijn jeugd en aan zijn moeder in betere tijden. Ma is een liefdevol en prachtig geschreven portret van een moeder en haar zoon. Ma zit hier nu drie weken en elke dag is het raak. Liever zou ik eventjes niet meer gaan. ‘Het is hier verschrikkelijk,’ zegt ze. Dan zwijgt ze. Ostentatief. Ik leg mijn hand op haar knie. Ze wijst naar de bovenkant van haar hoofd en zegt: ‘Je kan beter mijn kop inslaan.’ ‘Dan kom ik in de gevangenis, ma.’ ‘Dat is waar,’ zegt ze en ze peinst en dat doe ik ook, peinzen. Peinzen over haar hunkering naar een genadeklap.
