Roelof Posthuma Ordine dei libri

Londra, 2010. Il processo al Cremation Killer, Naguib Khalid, è giunto al momento della sentenza. Il detective William Fawkes, detto Wolf, è in ansiosa attesa del verdetto. Perché le prove a carico dell'imputato sono indiziarie, e c'è chi dice che siano state inventate da Wolf stesso. Quando Khalid viene assolto, Wolf lo aggredisce in tribunale e viene rinchiuso in un ospedale psichiatrico. Ma pochi giorni dopo Khalid viene colto sul fatto: se solo avessero ascoltato Wolf, l'ultima vittima avrebbe potuto salvarsi invece di morire bruciata viva come le altre. Londra, 2014: Wolf è tornato in servizio, ma è un uomo distrutto. Divorziato, ha appena traslocato in un palazzo fatiscente ai margini della capitale inglese. Una notte, viene convocato su una scena del crimine. In un appartamento disabitato si trova un cadavere. Un solo corpo... Ma sei vittime. Sei parti differenti, sei membra di persone diverse, cucite insieme in modo rozzo. Ma non basta, perché il killer fa arrivare alla stampa un elenco di nomi e date. Sono le sue prossime vittime, e l'assassino arriva a dire anche quando le ucciderà. Ed è scorrendo la lista fino all'ultimo nome che Wolf capisce che quella terribile sfida lo riguarda molto, molto da vicino.

Geschiedenis van het Gents altaarstuk 'Het lam Gods'. Verdwenen, buitgemaakt in drie verschillende oorlogen, door brand bedreigd, uit elkaar gehaald, gekopieerd, vervalst, gesmokkeld, illegaal verkocht, gecensureerd, aangevallen door beeldenstormers, verborgen, vrijgekocht, gered en keer op keer gestolen... sinds het Gentse altaarstuk in 1432 door Van Eyck werd voltooid, is geen kunstwerk zo belaagd en begeerd als Het Lam Gods. Volgens sommige bewonderaars scholen in het werk schatten van tastbare aard, anderen zagen er filosofische en theologische waarheden in over de menselijke staat en de aard van het Opperwezen. Enkelen schreven het een concrete macht toe en dachten dat ontcijfering van het schilderij de loop van de Tweede Wereldoorlog kon veranderen. Weer anderen vonden juist dat de symbolische macht van het werk zo'n groot gevaar vormde dat het maar beter verwoest kon worden. En als u vandaag de dag voor het schilderij staat en het in al zijn pracht bewondert, weet u dan zeker dat u naar het origineel kijkt?