n 'Lof der traagheid' bestudeert Sansot de nissen, kruipruimtes en holtes van de samenleving, de mensen die zich daarin behaaglijk en genietend koesteren en degenen die er blind en doof aan voorbijgaan. Zijn waarnemingen en ervaringen noteert hij ironisch en betrokken tegelijk, van de hak op de tak springend, schijnbaar achteloos, maar in werkelijkheid indringend en overtuigend, met.een rijk, sierlijk en poëtisch taalgebruik. Door de manier waarop hij in 'Lof der traagheid' spreekt, heeft hij veel weg van een oude, wijze indiaan die verbaasd, verontrust en soms verbijsterd maar zonder rancune of minachting de moderne stad en het hedendaagse leven aanschouwt. Flanerend, een mooie fles ontkurkend, mijmerend op een bank neemt hij alle tijd om traag, eerbiedig en aandachtig alle seizoenen van zijn bestaan te beleven. Sansot gunt zelfs de verveling een plaats, de verveling vol welbehagen die niets heeft van onverschilligheid, het soort verveling waarin je je wellustig uitrekt en afstand neemt van het spektakel van de wereld. 'Lof der traagheid' is een fraai leerboek in onthaasting dat de lezer in één ruk zou willen doornemen. Paradox: onthaasting schept ruimte voor andere bezigheden dan het najagen van carrières, bijvoorbeeld voor genieten van het leven.
