Jan Blokker Ordine dei libri

In 1978 interviewde "Vrij Nederland" de drie schrijvers Jan Blokker, H.J.A. Hofland en Harry Mulisch, die in dat jaar alle drie vijftig jaar oud werden en een indrukwekkende reputatie hadden opgebouwd. Het was een vraaggesprek dat in de geesten van de lezers bleef voortleven. Toen ze vijfenzestig werden, in 1992, werden ze opnieuw door hetzelfde tijdschrift geïnterviewd. Dat herhaalde zich in 2002 (ze werden vijfenzeventig jaar) en in 2007 (tachtig jaar). De interviews zijn nu gebundeld in "Ik heb nooit iets met leeftijd gehad". De schrijvers brengen in hun gesprekken op vitale, eeuwig jeugdige manier de hele Nederlandse cultuur in kaart, vanaf het begin van de Tweede Wereldoorlog, die het ijkpunt van hun leven is, tot in onze tijd. Sprankelende geesten waarop de toenemende ouderdom geen enkele greep bleek te kunnen krijgen. Vindingrijk, humoristisch en met een indrukwekkende kennis praten ze frank en vrij over alles wat hunzelf en de wereld aangaat.

In het eerstvolgende dorp stonden de mobiele telefoons echter niet afgebeeld op posters, ze hingen aan boomtakken. Uit de dorpskerk klonken betoverende hymnen. Hadden die de toestellen doen opstijgen? Nee, de dorpelingen hadden ze zelf opgehangen. De dorpspriester, zelf ook in het bezit van een mobiele telefoon, gaf uitleg: ‘We hebben alleen ontvangst op een hoogte van meer dan een meter zeventig. Iedereen is daar gepikeerd over.’ Olaf Tempelman, correspondent van de Volkskrant, boekstaaft in Roemeense lente de extreme transformatie van een hard communistisch land in een curieuze ultrakapitalistische maatschappij. Het nieuwe tijdperk zette het leven in de communistische flats, ‘de verticale dorpen’, op zijn kop. De plattelandstradities maar ook de literatuur, undergroundmuziek en filmcultuur die tegen de verdrukking van het communistische regime in hadden gebloeid, bleken nauwelijks tegen de nieuwe tijd bestand. Tempelman schetst in toegankelijke, onderhoudende hoofdstukken hoe het grillige veranderingsproces verliep van het land dat in 2007 toetrad tot de Europese Unie. Hij doet dat aan de hand van ontmoetingen met vrienden, bekenden en onbekenden die met gemengde gevoelens, heimwee, wrok en opluchting terugkijken op het verleden.