Alexandre Koyré Libri

Traces the development of the astronomical revolution which so drastically altered man's view of the universe in the sixteenth and seventeenth centuries.

Známý francouzský filosof a historik vědy ruského původu Alexandre Koyré (1892–1964) vydal své půvabné Rozhovory nad Descartem v roce 1944 v New Yorku. Na nevelkém prostoru zde analyzuje dílo významného francouzského myslitele 17. století, jemuž věnoval několik svých velkých prací a přednáškových cyklů. Koyré zde vyslovuje nejen svůj obdiv k objevitelskému géniu Reného Descarta, nýbrž ukazuje i svou neotřesitelnou víru v hodnotu lidského rozumu a hledání pravdy. Descartes představoval pro Koyrého především výzvu vůči bezbřehé skepsi a lacinému relativismu.

Durante los siglos xvi y xvii el pensamiento humano, o al menos el europeo, sufrió una profunda convulsión que transformó el marco y los patrones de nuestro pensamiento, una revolución de la que la ciencia y la filosofía modernas constituyen a la vez raíz y fruto. Esta revolución, o como también se la ha llamado esta «crisis de la conciencia europea», se ha descrito y explicado de distintos modos, pero es algo comúnmente admitido que el desarrollo de la nueva cosmología, que sustituyó al mundo geocéntrico e incluso antropocéntrico de la astronomía griega y medieval por el heliocéntrico y, más tarde por el universo sin centro de la astronomía moderna, desempeñó una función suprema en este proceso. Para Koyré cabe hablar de una «destrucción del cosmos»: la sustitución de la concepción del mundo como un todo finito y bien ordenado, en el que la estructura espacial incorporaba una jerarquía de perfección y valor, por la de un universo indefinido o aun infinito, que ya no estaba unido por una subordinación natural, sino que se unificaba tan solo mediante la identidad de sus leyes y componentes últimos y básicos. La ciencia, la filosofía y la teología, representadas muy a menudo por las mismas personas, confluyen y toman parte en el gran debate que comienza con Bruno y Kepler para terminar, sin duda provisionalmente, con Newton y Leibniz.

Významný francouzský myslitel interpretuje ideový systém Schwenckfelda, Francka, Paracelsa a Weigela.

Böhme jest jednym z najbardziej tajemniczych myślicieli świata, a jego książki są, być może, najbardziej fatalnie w świecie napisane. Böhme pisał, jak mówił, mówił, jak myślał, żeby wyrazić siebie. Słowo, mowa nigdy nie stanowiły dla niego narzędzia służącego do formowania konceptów; mowa wyrażała żywe życie, tworzące się i określane w procesie wypowiadania, dlatego wszystkie składniki wypowiedzi (wypowiedzi wypowiadanej) zbiegały się i uczestniczyły w wypowiadanym: dźwięk, melodia frazy, nieuchronne jej powtórzenia, rytm zmienny i zmieniający obrazowanie, z konieczności niespójne. Mowa Böhmego jest mową poetycką i jako poezję należy ją traktować. Nie sposób przykładać do tej mowy gotowych reguł stylistycznych, on nie chce podawać czytelnikowi - słuchaczowi gotowych pojęć, niestrudzenie powtarza, że tylko w sobie samym odnaleźć możnaskładniki poznania, że nie chce „nauczać”, lecz tylko wywoływać i wyzwalać akty i nastawienia mentalne potrzebne do rozbłyśnięcia światła w duszy. Böhme uprawia – sądzimy, że niekiedy świadomie – magię słów. Przełożył i posłowiem opatrzył Krzysztof Rutkowski