Magdalena Samozwaniec Ordine dei libri

Spostrzeżenia Pierwszej Damy Polskiej Satyry zawarte w nieznanej dotąd książce pisarki zaskakują swoją aktualnością. Okazuje się, że to, co było bolączką naszego społeczeństwa prawie pięćdziesiąt lat temu, nadal jest aktualne. Magdalena Samozwaniec, córka Wojciecha Kossaka, młodsza siostra poetki Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej, wskazuje celnie na wiele polskich przywar. Publikacja – opracowana przez Rafała Podrazę, uznanego za jednego z najlepszych znawców rodziny Kossaków – roi się więc od rad i porad.

Do jakich granic może posunąć się skąpa gospodyni domowa? Jakie niebezpieczeństwo grozi zapalonym fotografom amatorom? Co zrobić, kiedy synek uparcie chce się bawić lalkami? Od mistrzyni polskiej satyry nie oczekujcie recept na wszelkie możliwe bolączki. Pisarka rozprawia się z całym katalogiem ludzkich wad i kapryśnymi modami epoki. Nikt nie jest bezpieczny - ani pr�żna matka, ani łamacz damskich serc, o udręczonym poecie grafomanie nie wspominając. Magdalena Samozwaniec w kr�tkich anegdotach naigrawa się z przywar arystokrat�w, mieszczan, służących, artyst�w. Hołduje głoszonej przez siebie zasadzie, że 'tylko prawda jest śmieszna'. I choć przedwojenne obyczaje r�żnią się od dzisiejszych, ironiczne pi�ro wydobywa wszystko, co ponadczasowe.

Listy Magdaleny Samozwaniec do rodziny i przyjaci�ł. Korespondowała z Jarosławem Iwaszkiewiczem, Janem Brzechwą, Kazimierą Iłłakowicz�wną? Pisywała do najwybitniejszych artyst�w i pisarzy, luminarzy polskiej kultury. Osobisty ton, nieznane wydarzenia i anegdoty, codzienne kłopoty i troski pi�rem pierwszej damy polskiej satyry.

Słynna prześmiewcza powieść, za którą „mistrzyni satyry” została wyklęta przez polską arystokrację. I nic dziwnego: na utytułowanych głupcach, cwaniakach i leniach z pretensjami do świata nie zostawia suchej nitki! Przed nami przesuwa się tragikomiczny korowód najróżniejszych księżni­czek, hrabin czy hrabiów, próbujących - lub nie - odnaleźć się w nowej rze­czywistości po II wojnie. Perypetie członków pewnej „wysoko urodzonej” rodziny, którzy wadzą się ze sobą i z życiem, opisuje Samozwaniec z wła­ściwym sobie, ironicznym humorem, by nie powiedzieć - zjadliwie

Moją siostrą Marię widziałam ostatni raz w Juracie, w drugiej połowie sierpnia. W przeddzień pokłóciłyśmy się. Aby ją przeprosić, darowałam jej nowe cieniutkie pończochy. Powiedziała: 'Siedzicie tu tak spokojnie, śmiejecie się z byle czego. Nie widzicie strasznej wojennej chmury, która nadciąga...' Była nastrożona i zalękniona jak ptak przed burzą. Poleciała schronić się do Warszawy, gdzie przebywał jej mąż Stefan Jasnorzewski. Nie odprowadziłam jej na stację, bo wolałam iść na plażę. Potem zaczęła się druga wojna światowa 'o wiele mniej europejska od poprzedniej' - jak orzekła pewna krakowska paniusia.