Witold J. Kieżun - profesor nauk ekonomicznych, przedstawiciel polskiej szkoły
prakseologicznej, żołnierz Armii Krajowej, uczestnik powstania warszawskiego,
więzień sowieckich łagrów, pracownik naukowy Akademii Leona Koźmińskiego w
Warszawie opowiada o Polsce wileńskiej, przedwojennej Warszawie żoliborskiej,
nauce i konspiracji podczas okupacji niemieckiej, powstaniu warszawskim, o
studiach i pracy w powojennym Krakowie oraz o swej dalszej drodze zawodowej:
amerykańskich uniwersytetach, misji ONZ w Afryce i wreszcie o powrocie,
poprzez Kanadę, do Polski.
Pomysł książki zawdzięczam Jarosławowi Iwaszkiewiczowi, który kiedyś, podczas
wielogodzinnych spotkań na Stawisku, polecił mojej uwadze osobliwy, „jedyny w
swoim rodzaju” album Romana Jasińskiego: „Na pewno – mówił ze znaczącym
uśmieszkiem – nie pożałuje pan czasu i zechce o nim i jego właścicielu
napisać”. Tak też się stało. W ciągu kilkunastu miesięcy – naturalnie z
przerwami – spotykałem się z profesorem Jasińskim w jego mieszkaniu.
Rozkładaliśmy w gabinecie ciężki album – z trudem dający się unieść – i
toczyliśmy długie, początkowo ogólne rozmowy, z czasem koncentrujące się na
osobach, których nazwiska występują w tytułach rozdziałów. [...] Książka
powstawała stopniowo, „nawarstwiała się”. Podstawę stanowił zapis
magnetofonowy, stale uzupełniany, rozszerzany [...]. To opowieści, anegdoty,
dygresje przybliżające kilka niezwykłych postaci tego stulecia,
przedstawiające mniej znane dotąd ich cechy – w tym także ludzkie ułomności –
rzucające może nowe światło... Z posłowia Roberta Jarockiego
Opowiadam o ludziach, którzy musieli sprostać wyzwaniom wykraczającym poza
jakikolwiek racjonalny horyzont. Sprowadzało się to do pytania: czy warto
ryzykować życie własne i całej rodziny, aby ratować naukowe zbiory, książki
akademickie, zasoby archiwalne i przedmioty sztuki? Nie było to pytanie
abstrakcyjne. Codziennie ci ludzie w walce o kulturę i naukę nadstawiali swoje
głowy, choć na początku okupacji nie wszyscy uświadamiali sobie zagrożenie.
Głównymi bohaterami tej opowieści są Stanisław Lorentz i Jan Zachwatowicz.
Szczególną zaś pozycję zajmuje Bohdan Korzeniewski. Opowieść o nim przebiega
swoistymi zygzakami, które wyznaczają mu oddzielną rolę w walce o ratowanie
księgozbiorów podczas okupacji. Robert Jarocki
`Kogo szukał, czego chciał` to książka o wybitnym reżyserze teatralnym Jerzym
Jarockim, zmarłym 10 października 2012 roku. Napisał ją brat, pisarz i
reporter Robert Jarocki, autor kilkunastu książek reportażowo-biograficznych.
To pierwsza literacką opowieść przedstawiającą najważniejsze epizody z życia
Jerzego Jarockiego. Sprawy teatralne stanowią oczywiście naturalne tło, ale
ponieważ w pisarstwie Roberta Jarockiego ważne są zawsze konteksty
historyczne, tak też jest w książce o jego sławnym bracie. Szczeg�lne
interesujące są wątki związane ze studiami reżyserskimi Jerzego Jarockiego w
moskiewskim Państwowym Instytucie Sztuki Teatralnej (GITIS), a także nieznane
wątki z życia rodzinnego i prywatnego. Reżyser w ostatniej dekadzie życia, w
okresie wsp�łpracy z Teatrem Narodowym w Warszawie, był już ciężko chory i
niedowidział, a jednak �stworzył kilka wybitnych inscenizacji, poczynając od
`Błądzenia` - sztuce o życiu i tw�rczości Witolda Gombrowicza, poprzez
`Kosmos` tegoż, `Miłość na Krymie` i `Tango` Sławomira Mrożka, aż po `Sprawę
według `Samuela Zborowskiego` Juliusza Słowackiego`. Wiele z tych sztuk przez
lata było w stałym repertuarze Teatru Narodowego w Warszawie.�
