Młoda, dwudziestokilkuletnia dziewczyna bawi się włosami. Ma długie blond dredy i gęstą, krótką grzywkę. Nie chcemy żyć tak jak inni - mówi - nie rajcuje nas kasa ani kariera. Prawdziwe szczęście jest gdzie indziej. Pomiędzy ludźmi. W szczerości kontaktów, we wspólnym tworzeniu. (...)
Historia o lęku przed zakorzenieniem i wyrywaniem korzeni. Wędrówkę Sylwii i Lewego cechuje przypadkowość, brak przejrzystych intencji, rozbieżność motywacji. Przy sobie trzyma ich strach przed samotnością i przekonanie, że wraca ten, kto jest słaby. Jednak napięcie pomiędzy relacją z drugim człowiekiem a osobistą wolnością okazuje się niełatwe do udźwignięcia. „Dziennik Sylwii” to zderzenie dziennika podróży z opowieściami pełnymi metafizyki i fantasmagorii, w których każdy duchowy brak znajduje odzwierciedlenie w realnym, fizycznym głodzie. Narracja jest pełna ciszy, w której objawia się ukryte, podskórne drżenie świata. Nierozerwalnie związanego z ludzką egzystencją, naznaczonego śmiercią i przez to oszałamiająco pięknego.