Książka jest pr�bą uchwycenia i interpretacji zjawiska nowej religijności i kultury. Autorka, odwołując się do własnych badań oraz do badań światowych autorytet�w w dziedzinie antropologii kultury, z dużą wnikliwością analizuje nową religię, kt�rej wyznawcy bez wahania łączą pogańskie praktyki z chrześcijańską mistyką, buddyzmem, reiki, z wr�żbami tarota. Niestrudzenie szuka odpowiedzi na pytanie, jak będzie wyglądała religia Nowej Ery i kim jest człowiek New Age.
Twierdzenie o tabu śmierci we współczesnej kulturze należy odłożyć do lamusa. Kostucha przemawia dziś wieloma językami – przez media, psychoterapeutów, tanatologów, nowe formy danse macabre w sztuce wysokiej i kulturze popularnej, debaty o eutanazji, narracje o doświadczeniach śmierci klinicznej, dzienniki chorych, a także nowe role odgrywane przez trupa. Nie znaczy to, że śmierć nie jest czasem skrywana ani że zawsze do jej opisu znajdujemy właściwe słowa. Nie podejmujemy tego tematu na salonach (poza sytuacją zgonu celebryty), a samo umieranie zamyka się najczęściej w gettach hospicjów, domów opieki i za parawanem w szpitalach. Niechętnie też widziane jest sąsiedztwo domu pogrzebowego czy krematorium. Książka przybliża odpowiedź na pytanie: jaka jest więc ponowoczesna śmierć?
Podejście do śmierci określa nasz stosunek do życia zarówno w wymiarze jednostkowym, jak i narodowym. Pogrzeb jest obok narodzin dziecka i wesela najważniejszą ceremonią integrującą rodzinę i bliskich znajomych. Zmarły, jako centralny bohater rytuału, jest obecny podczas obrzędu przejścia, zwłaszcza w polskiej obrzędowości podczas ostatniego pożegnania. Wniknięcie w tajniki pracy funeralnych ekspertów pozwoliło na lepsze zrozumienie współczesnych rytuałów post mortem i na ocenę ewolucji pochówków XX i XXI wieku. Ta grupa zawodowa z jej społeczną stygmatyzacją jest niezwykle frapującym obiektem badań etnograficznych. Warsztat Ervinga Goffmana pozwala na analizowanie dramatu społecznego jako przedstawienia reżyserowanego i wykonywanego przez aktorów: pracowników zakładu pogrzebowego. Jest jednak zasadnicza różnica ze spektaklem teatralnym, wpływająca na szczególną rolę zawodu pogrzebownika. Ten rytuał przejścia, będący najbardziej traumatyczną fazą życia jednostki, dokonuje się tylko raz. Wtajemniczeni w techniki i magiczne zabiegi muszą starannie przygotować ostatni spektakl życia. Dom pogrzebowy stanowiąc zjawisko pogranicza między ekonomią a sacrum, a zarazem pośrednicząc niejako w kontaktach z zaświatami, staje się tworem podejrzanym, obarczonym stygmatami.