First published in 1986 as WINTER IN THE MORNING, this edition has been updated and expanded by the author. *'A profound and moving book which everyone ought to read' Alan Sillitoe, New Statesman
Janina Bauman Libri
18 agosto 1926 – 29 dicembre 2009
Janina Lewinson-Bauman attinge alla sua esperienza personale della tragedia della Seconda Guerra Mondiale, che ha infranto la sua infanzia a Varsavia. Questo evento traumatico influenza profondamente la sua opera letteraria, esplorando spesso temi di perdita, sopravvivenza e la fragilità della condizione umana. La sua scrittura è caratterizzata da una profonda empatia e da un acuto intuito sulla psiche umana, offrendo ai lettori uno sguardo sulle complessità della vita sotto estrema costrizione. Attraverso le sue narrazioni, esamina la resilienza dello spirito di fronte a sofferenze inimmaginabili.
Nigdzie na ziemi Powroty Opowiadania
- 301pagine
- 11 ore di lettura
Wspomnienia Nigdzie na ziemi są swego rodzaju kontynuacją dziennika wojennego Zima o poranku, opisują trudne próby odnalezienia się w powojennej rzeczywistości osoby, której współczesna humanistyka nadałaby miano wygnańca. Janina Bauman, wspomina Polskę powojenną: zaraz po zakończeniu wojny, kiedy podejmuje dalszą edukację, rozważanie wyjazdu do Palestyny, poznanie swego przyszłego męża Zygmunta Baumana, wspólne studia, swą wieloletnią pracę dla Filmu Polskiego, po Marzec 1968 roku, kiedy zmuszono Baumanów do porzucenia ojczyzny i ponownego poszukiwania tożsamości. O powojennych latach (1945-1968) i kształtującym się wówczas moralnie relatywnym świecie Janina Bauman pisze z niezwykłą szczerością, wystrzegając się roli jedynie słusznie widzącego sprawy „ostatniego sprawiedliwego”. Na książkę składają się (poza wspomnieniami) mikropowieść i opowiadania – wszystkie one wzajemnie się uzupełniają, a fikcyjne postaci stworzone przez Janinę Bauman przeglądają się w jej wspomnieniach. Nigdzie na ziemi… wpisuje się w powracającą dyskusję o odpowiedzialności za Innego i tożsamości Polaków po Marcu '68. Nie jest jednak książką rozliczeniową, a raczej czymś znacznie ważniejszym: głosem-świadectwem człowieka, jego „małej” historii, którą w zawirowaniach XX wieku podzieliło tysiące innych.
In ihrem Buch erinnert sich Janina Bauman vierzig Jahre später an ihre Zeit Als Mädchen im Warschauer Ghetto. Ergänzt durch Tagebucheintragungen wird der Weg, den sie mit ihrer Mutter und Schwester ins Ghetto und später in den Untergrund außerhalb der Ghettomauern nahm, akribisch nachgezeichnet. Immer wieder müssen die Frauen um ihr Leben und das ihrer Verwandten bangen, immer neue Verstecke suchen, mit Kollaborateuren, Hunger und Krankheiten fertig werden. Der Bericht endet mit dem Krieg und wird durch einen kurzen Nachtrag ergänzt.
