Andres Garrigo Libri

Znana pisarka Lupe Valdes poszukuje inspiracji do książki i natrafia na tajemniczą historię sprzed lat. Wyrusza do Francji, miejsca tajemniczych objawień, gdzie w szklanej trumnie spoczywa nietknięte przez czas ciało wizjonerki, św. Małgorzaty Alacoque. 300 lat temu Jezus objawił jej swoje... Serce i przekazał 12 obietnic dla ludzi, którzy będą Je czcić. Pisarka ulega fascynacji tą historią i podejmuje prywatne śledztwo. W jego trakcie spotyka świętych, papieży, ale i spiskowców, odkrywa cuda, a także zbrodnie. Wraz z bohaterką widz poznaje źródła i historię czci Najświętszego Serca Jezusa kultu, który jak nic innego naznaczył ostatnie trzy wieki historii Kościoła. Przebywa drogę od małej francuskiej miejscowości, w której zapłonęła iskra kultu, przez Watykan, gdzie papież poświęca całą ludzkość i świat Najświętszemu Sercu, po Łagiewniki, gdzie Jezus objawił, jak wielką miłością przepełnione jest Jego Serce. Dociera wreszcie do miejsc cudów eucharystycznych. To tam na Hostii zmaterializowały się cząstki Najświętszego Serca. Intrygujący film fabularno-dokumentalny odkrywa przed widzem sedno kultu, bez którego zrozumienie istoty wiary w Chrystusa staje się niemożliwe. To pierwszy w historii kina film o Najświętszym Sercu Jezusowym.

Dołączony do książki film przedstawia dramatyczną historię życia św. Józefa Kalasancjusza (1557-1648), założyciela zakonu pijarów, który dokonał rewolucyjnych zmian w edukacji, tworząc bezpłatne szkoły dla dzieci. Fabularyzowany dokument przedstawia najważniejsze wydarzenia z życia świętego, nie omija też spraw trudnych. Obszerny fragment poświęcony został sprawie aresztowania Kalasancjusza przez Inkwizycję i intryg, które doprowadziły do czasowej likwidacji zakonu w 1646 roku. Na ulicach Rzymu, odkrywając najlepszy sposób służenia Bogu, Kalasancjusz dostrzegł dziecko. Inni zapewne też je widzieli, ale dla niego dziecko, zwłaszcza to zaniedbane, materialnie i duchowo, było kimś szczególnym, komu należało poświęcić swój czas i siły, swoje życie. Kalasancjuszowi nie chodziło tylko o chwilowe pochylenie się nad biednym dzieckiem poprzez jakiś gest miłosierdzia, jak to czynili jemu współcześni. Kalasancjusz, dostrzegając biedę, nie chciał tylko naprawiać jej skutków. Chciał czegoś o wiele więcej dotrzeć do przyczyn takiego stanu rzeczy i je usunąć, a sposobem, by tego dokonać, miała być szkoła, dbająca o wszechstronny rozwój dziecka, zarówno intelektualny, jak i duchowy. Dzięki zdobytej wiedzy i przekazywanym wartościom dziecko miało odkryć własną wartość, własną godność, dzięki szkole miało zdobyć umiejętności, które pozwalałyby mu wyrwać się z zamkniętego kręgu biedy i zepchnięcia na margines społeczeństwa. Kalasancjusz tworzył zupełnie nową jakość. Jego szkoła, otwarta dla biednych, szkoła bezpłatna, była postrzegana jako coś rewolucyjnego. schovat popis