Marcin Walecki Libri

Książka, opracowana przez uznanych autorów, stanowi interesującą poznawczo podróż przez umiędzynarodowione, a więc kulturowo zróżnicowane środowisko wyższych uczelni. Prezentuje szerokie spektrum zachowań o podłożu społeczno- kulturowym i religijnym, które cudzoziemcy mogą uzewnętrzniać podczas pobytu w polskich ośrodkach akademickich, a także wyjaśnia, jak właściwie na nie reagować. Dostarcza wiedzy na temat zarządzania zachowaniami kulturowymi w szkolnictwie wyższym, przygotowania wizyt oraz obsługi obcokrajowców na terenie uczelni.

Marcin Walecki, ojciec cierpiącego na autyzm Olafa, dzieli się swoim świadectwem nawrócenia i wiary. Opowiada o roli, jaką odegrało w życiu całej jego rodziny spotkanie ze wspólnotą charyzmatyczną, a także o umacniających go chwilach modlitwy i wydarzeniach, w których dostrzega niesamowite Boże interwencje. Przekonanie, że Bóg może dać Olafowi zdrowie, przynosi Marcinowi oraz jego żonie Kseni ukojenie i daje siłę do walki o lepsze życie dla ich syna. Wciąż ucząc się dziecięcego zaufania od starszej córki Zuzi, coraz wyraźniej dostrzegają namacalne dowody Bożej opieki. Książka, która powstała na podstawie wpisów z prowadzonego przez autora bloga, jest niezwykłym świadectwem Bożego działania w życiu człowieka, szczególnie tego, który przeżywa trudności i zmaga się z wątpliwościami. To źródło nadziei, które wytrysnęło w na pozór beznadziejnym świecie autyzmu. Cała rodzina czerpie z niego, pokonując przeszkody, które autyzm codziennie przed nią stawia. Autyzm jest okrutnym przeciwnikiem. Życie rodzin nim dotkniętych nie jest zbyt wesołe. Rozbite małżeństwa, załamania nerwowe rodziców, osamotnione matki i pozostawieni bez wsparcia ojcowie. Skrajne emocje towarzyszące autyzmowi powodują widoczne i bardzo odczuwalne straty. Poznałem to wszystko, przebywając w samym centrum świata rodzin borykających się z chorobą własnego dziecka. Mnóstwo podobnych, ale jednocześnie różnych historii życiowych. Trudno jest nie złorzeczyć przeciw Bogu. Zatem jak wielbić? A trzeba wielbić, bo mimo wszystko jest za co. Wielbić można też za coś z pozoru nieakceptowalnego. Już dawno zrozumiałem, że to jedyna słuszna droga. [fragment książki]