W tym roku przeżyliśmy bardzo tajemnicze wakacje, ale zanim się rozpoczęły, Krysia zdążyła zostać dowódcą armii. Jakim cudem? Zaraz Wam opowiem... W serii ukazały się do tej pory: Podwórkowe Biuro Detektywistyczne Podwórkowe Biuro Detektywistyczne i Salon fryzjerski Perypetie Franka i Krysi
Minął już cały rok od naszego ostatniego spotkania. Gdyby ktoś jeszcze mnie nie znał, to szybko się przedstawię. Jestem Franek. Mam już dwanaście lat, niebieskie oczy i włosy żółte jak słonecznik. Moja siostra Krysia ma dziewięć lat, kilka pomarańczowych piegów na nosie i długie włosy w kolorze toffi. Razem z Krysią prowadzimy Podwórkowe Biuro Detektywistyczne.
Szczęście pojawia się zupełnie nagle. () Zazwyczaj w momencie pogodzenia się z życiem, z tym, co jest, i docenienia tego, co jest. Nazywam się Daniel Grot i mam czterdzieści trzy lata. Od śmierci żony jestem sam, nie chcę z nikim się wiązać. Jedynym moim towarzystwem wieczorami są ryby w akwarium, a jedyną przyjemnością e-papieros i koniak. Tak, jestem alkoholikiem i nie zamierzam się tego wstydzić. Jestem też detektywem i działam sam. Praca to moja żona, moje życie i zapomnienie. Pierwsza sprawa, którą chciałem rozwikłać, to śmierć ukochanej Eli, ale się nie udało. Moja siostra Anna wierzy w boży plan i że czasem, by mogło być dobrze, najpierw musi być źle. U mnie jednak po stracie Eli niewiele się zmieniło, poza tym, że jeszcze bardziej stwardniałem, zobojętniałem i coraz rzadziej wypuszczam demona z piwnicy swojej duszy. Zamiast tego rzuciłem się w wir pracy, zgiełk miasta i tłum ludzi wokół siebie, żeby nie myśleć, nie czuć, nie pamiętać. Obserwowałem ludzi. Oceniałem ich bezustannie. Analizowałem. Taką mam pracę. Nic nie mam poza nią. Jest moją damą, panią, kochanką, żoną, matką. Poza tym jestem wypalony. Jestem skończony. Nie chce mi się żyć. Śmierć mnie nie przeraża. Będzie spotkaniem. Moim spotkaniem z Elą. A co z ludźmi snującymi się po ulicach, barach, pociągach, urzędach, pocztach, kinach? Co mogę o nich powiedzieć? Bez kontrastu nie potrafią docenić tego, co mają. Dopiero kiedy są bliscy utraty tego albo już coś stracili, zaczyna się żarzyć w nich nostalgia, która wypala serce do cna. Chcą nie wiadomo czego. Jeśli już się dowiesz, czego chcesz, to dbaj o to z całych sił. Ale jeśli pomimo starań nagle to stracisz? Jak ja
Wspomnienia najpiękniejszych chwil, efemerycznych i kruchych jak motyle, to często jedyne, co zostaje nam w życiu naznaczonym licznymi rysami. W pogoni za pełnią szczęścia często gubimy sens istnienia, zatracamy się w gonitwie za pieniądzem i prestiżem, zapominając, że to miłość i bliskość drugiego człowieka powinny mieć dla nas największą wartość. Niebieskie cienie na śniegu to opowieść o krzyżowaniu się dróg, scalaniu dwóch dusz i ich rozdzielaniu, radościach i smutkach, wspólnych wzlotach i upadkach, odnajdywaniu swojego powołania na krętej ścieżce życia, o tęsknocie, rozgoryczeniu oraz potędze miłości tej głębokiej, prawdziwej, ponadczasowej, sklejającej każde rozbite serce. Debiutowała w 2012 roku thrillerem Diabeł tasmański. Jej kolejny utwór Asmodeusz. Portrety (2013) dotyka głębi ludzkich osobowości, których nie sposób w żaden sposób zaszufladkować. Najnowsza książka Jolanty Knitter- Zakrzewskiej Niebieskie cienie na śniegu została w dużej mierze oparta na faktach. Podobnie jak w poprzednich utworach w centrum zainteresowania stoi tutaj człowiek jego wiara, losy i życiowe wybory oraz historia, która jest tym piękniejsza, im bardziej jesteśmy zdolni docenić i pokochać swoją własną codzienność.
Zbrodnia, gwałtowne namiętności i samotność – wszystko to, co bezpowrotnie przecina spokojne ścieżki naszego życia.W chłodny lutowy poranek 2012 roku wyłowiono z rzeki Łyny ciało trzydziestokilkuletniej kobiety. Oględziny zwłok jednoznacznie wskazywały, że została ona zamordowana ze szczególnym okrucieństwem. Kilka miesięcy wcześniej zamordowana Daria wyjechała na urlop z mężem i małą córeczką do leśniczówki w spokojne okolice warmińskich lasów. W pierwszy sierpniowy wieczór wybrała się na samotny spacer w leśne bezdroża…Czym jest miłość niemożliwa do spełnienia? Czym jest nienawiść? Na te pytania odpowiada w sposób mroczny, impulsywny i niejednoznaczny Diabeł tasmański, otwierając czytelnikowi drzwi do refleksji.
Fascynacja drugim człowiekiem, obsesja, uzależnienie psychiczne - to wszystko może być tylko iluzją, w której tkwimy silniej niż w rzeczywistości.