Dimitri Verhulst Libri

Hotel Problemski è il primo romanzo ad affrontare il complesso tema dell’immigrazione, e difatti ha scatenato un putiferio alla sua uscita, per la brutale sincerità con la quale l’autore descrive l’infernale quotidianità della vita in un “centro di accoglienza”. Una lettura che difficilmente si dimentica. Negli ultimi anni i giornali e la televisione ci hanno abituato ai reportage dedicati agli sbarchi di clandestini e ai rifugiati. Ma cosa sappiamo di quello che succede all’interno di quelle galere eufemisticamente chiamati centri di accoglienza o – alla meglio – centri di permanenza temporanea (CPT)? Per scoprirlo, lo scrittore e giornalista belga Dimitri Verhulst ha deciso di passare alcuni giorni nel centro di Arendonk in Belgio. Questa è la storia, in forma di romanzo, della sua esperienza: i disperati che vivono nel ricordo degli orrori subiti nei paesi d’origine, che aspettano per mesi un permesso di soggiorno in condizioni umilianti, che mantengono contatti con i trafficanti di uomini e tentano disperatamente di raggiungere l’Inghilterra imbarcandosi nei container in cui spesso trovano la morte. Il risultato è un romanzo spudoratamente politically incorrect. La storia è narrata da un rifugiato, Bipul Masli, un fotoreporter originario della fittizia “Malutopia”, e l’azione si svolge in un centro di permanenza in Belgio, alla fine del fatidico anno 2001. I vari episodi raccontano le vicende e le aspettative (o meglio, la mancanza di aspettative) degli abitanti del centro, ma anche i loro fantasmi: Pius, il perseguitato politico che finge di essere in vacanza e scrive una guida turistica sulle bellezze del centro (da cui il titolo); Ifeanyi, l’africano eletto “stronzo del giorno” perché non sa andare in bicicletta, e tanti altri.

Désiré Cordier - mild-mannered former librarian, put-upon husband, lover of boules - is losing his mind. Or is he? Happily tucked away in the Winterlight Home for the Elderly, Désiré is looking forward to a quiet retirement with the other forgetful residents, safe in the knowledge that no one knows he's faking his memory loss. And as if there weren't reasons enough to opt out of the modern world, it would be worth it just to see Rosa Rozendaal again - the love of Désiré's youth, the one who got away. But dementia isn't all fun and games. There's a former war criminal hiding out in the home; once-beautiful Rosa might be too far gone to return Désiré's ardour; and our hero soon begins to suspect he might not be the only one in Winterlight who's acting a part ... A tender love story of demented minds and honourable hearts, and a razor-sharp satire of the indignities of old age and the callousness of caregiving

It's Jesus. He's coming back. To Brussels. Get ready...

Sobriety and moderation are alien concepts to the men in Dimmy's family. Useless in all other respects, his three uncles have a rare talent for drinking, a flair for violence, and an unwavering commitment to the pub. And his father Pierre is no slouch either. Within hours of his son's birth, Pierre plucks him from the maternity ward, props him on his bike, and takes him on an introductory tour of the village bars. His mother soon leaves them to it and as Dimmy grows up amid the stench of stale beer, he seems destined to follow the path of his forebears and make a low-life career in inebriation, until he begins to piece together his own plan for the future...In this semi- autobiographical novel, Dimitri Verhulst brings his shambolic upbringing to life, with characteristic warmth, colour, and wit.

Years ago, Madame Verona and her husband built a home for themselves on a hill in a forest above a small village. There they lived in isolation, practising their music, and chopping wood to see them through the cold winters. When Mr Verona died, the locals might have expected that the legendary beauty would return to the village.

Pierre is een beginnende zestiger en ontvoert een mentaal gehandicapte jongen van vijftien naar de Provence. Daar zal hij de jongen het verhaal vertellen over de liefdesrelatie die hij met zijn moeder had, hoe die tot stand kwam, over haar intense kinderwens en zijn twijfel over zijn rol als vader. Uiteindelijk zal hij het ook moeten hebben over hoe die prachtige en passionele relatie eindigen kon, en wanneer de mentaal gehandicapte jongen werd verwekt.

We schrijven begin jaren tachtig van de vorige eeuw. Maak kennis met Martine Withof, haar nieuwe liefde Wannes Impens en met Jimmy – het elfjarige zoontje van Martine, dat zich opeens opgescheept ziet met een deugdzame stiefvader. Wannes stelt er eer in om zijn vrouw en haar zoontje te trakteren op een zomerweekje in het buitenland. Voor Martine gewend is aan de gedachte dat ze een aantal afleveringen van Falcon crest moet missen, zitten ze al in de bus naar het Schwarzwald. Tijdens de reis raakt Jimmy bevriend met de vier jaar oudere Heloise, die hem een schokkend nieuwtje weet te vertellen over zijn moeder en haar minnaar.

Toen de Rus Michael Sjolochov in 1965 de Nobelprijs voor Literatuur ophaalde was dat om verschillende redenen een mop. De kwaliteit van zijn werk was ondermaats en het was een publiek geheim dat hij zijn boeken niet zelf schreef. Sjolochov was een marionet van het Sovjetregime, een toonbeeld van de (verplichte) socialistisch-realistische stijl, omringd door een apparaat van ghostwriters. Bulgarije was jarenlang de trouwste vazalstaat van de ussr en probeerde in alles roder te kleuren dan Moskou. Bulgaarse auteurs hadden zich dan ook te spiegelen aan het werk van Sjolochov. Kunstenaars die zondigden tegen de opgelegde stijl werden gedeporteerd naar het vernietigingskamp van Belene. Liliya Dimova is de kunstminnende en lustige weduwe van een Bulgaarse, gekrenkte schrijver, eertijds de muze van half Sofia. Het is haar laatste levenswens de literaire geschiedenis van het communisme te corrigeren en elke letter van Sjolochov uit te wissen door de bladzijden uit zijn boeken als wc-papier te gebruiken. Uit liefde voor haar overleden man, en voor alle andere vergetenen die hun vrijheid van expressie zeer duur hebben betaald.

Eine bitterböse Geschichte von einem der erfolgreichsten flämischen Autoren Bisher hat Dimitri Verhulst – zum Brüllen komisch, zum Heulen schlimm – seine Kindheit geschildert, aber nie seine Erfahrungen in einem Kinderheim. Nun wagt er den Blick in den Abgrund: In dem Heim »Sonnenkind« landen Kinder aus den unterschiedlichsten Gründen, doch eines haben sie gemeinsam: Sie sind unerwünscht. Und was ihnen dort fehlt, das fehlt ihnen oft ihr Leben lang: Wärme, Familie, Liebe. Angenommensein. Deshalb stürzt sich die siebzehnjährige Gianna im Heim aus dem obersten Stock in die Tiefe, deshalb werden Stefaan und Sarah zu Mördern ihrer eigenen Kinder ... Auch dieses Werk Verhulsts zeichnet sich durch barocke Sprachgewalt und pechschwarzen Humor aus, aber es spiegelt ebenso wider, wie ausgeliefert und hoffnungslos er selbst sich als Junge gefühlt hat.

Mít a být začíná Malodotovou smrtí. Po smrtelné autonehodě se ke svému překvapení ocitá na klinice, kde se musí nejprve zbavit závislosti na životě, aby mohl být úplně mrtvý. Pokud se mu to nepodaří, musí projít celou svou existencí znovu, od začátku do konce, s úplně stejným průběhem. S pestrou skupinou spolupacientů absolvuje skupinové terapie a individuální rozhovory se záhadným vrchním terapeutem, který se ho snaží přimět, aby se zřekl té hnusné závislosti na životě. Spisovatel Dimitri Verhulst vtipně a výmluvně osvětluje naši konečnost: je to román, který nemá obdoby ani v autorově tvorbě.